Met de hulp van Bruno is Resa veel zelfstandiger

‘Wij kozen niet voor Bruno, Bruno koos ons’

Een hond in huis nemen is een belangrijke beslissing. Daarover moet je goed nadenken, zegt Esther Winter. Haar 14-jarige dochter Resa heeft een spierziekte en zit in een elektrische rolstoel. Bruno, de 2-jaar oude assistentiehond in opleiding zorgt ervoor dat Resa een stuk zelfstandiger kan functioneren.

‘We zijn zeker niet over één nacht ijs gegaan’

Esther: ‘We zijn niet over één nacht ijs gegaan. We hebben ons gerealiseerd dat we met een hond een stuk meer aan huis gebonden zijn. Zelf wilde ik graag een hond en dat gold ook voor mijn andere dochter. Maar mijn man en Resa waren er in eerste instantie niet zo’n voorstander van. Pas toen Resa erover ging nadenken en inzag welke voordelen een assistentiehond voor haar kon hebben, zijn we ons gaan oriënteren.

Activiteiten in het Dagelijks Leven
In onze research kwamen we tot de conclusie dat een ADL-hulphond (ADL staat voor Activiteiten in het Dagelijks Leven) niet bij ons zou passen. Een dergelijke hulphond is namelijk 24 uur per dag gekoppeld aan degene die hulp nodig heeft. Dat betekent dat de rest van het gezin de hond moet negeren. Dat was allereerst praktisch heel lastig, want als volwassenen zijn wij toch degenen die de hond ’s avonds laat uitlaten. Maar dat zou ook heel naar zijn voor onze andere dochter. Bovendien werd een ADL-hulphond voor Resa niet door de ziektekostenverzekeraar vergoed, omdat die ervan uitgaat dat wij als ouders haar de nodige hulp kunnen bieden.

Gezinshond met extra taken
We besloten om zelf op zoek te gaan naar een gezinshond die extra taken voor Resa zou kunnen verrichten. Via-via kwamen we in contact met een erkende fokker van golden retrievers, want op dat ras had Resa haar oog laten vallen. Vanaf de geboorte van de pup hielden we goed contact met de fokker. We zijn regelmatig bij het nestje gaan kijken. Eigenlijk kozen wij niet voor Bruno, Bruno koos voor ons.’

‘Eigenlijk kozen wij niet voor Bruno, Bruno koos voor ons’

‘Legden wij hem bij Resa op het blad dan bleef hij heel rustig, terwijl de andere puppy’s daar onrustig van werden. De band tussen Resa en hem was eigenlijk meteen goed. We hebben hem wel laten testen door een hondengedragstherapeut om te kijken of hij geschikt was als assistentiehond. Dat bleek gelukkig zo te zijn.

Sponsoren
Maar ja, met alleen een hond waren we er natuurlijk nog niet. We legden contact met Bultersmekke die kinderen en volwassenen begeleiden bij het trainen van honden. Helaas bleek de ziektekostenverzekeraar ook deze training niet te vergoeden. Omdat Resa aan haar rug geopereerd moest worden, besloten we het traject tijdelijk stil te leggen. Totdat we werden gebeld door Stichting De Hond Kan de Was Doen. De stichting wilde de training van Bruno vergoeden. Daar waren en zijn we natuurlijk enorm blij mee!

Zelfstandig
In juni 2018, Bruno was toen net een jaar oud, zijn we met de training begonnen. Eén keer per maand komt een trainer van Bultersmekke bij ons thuis langs om nieuwe handelingen te trainen en om te kijken hoe de vorderingen gaan. En daarna zijn wij aan de beurt om dingen met hem te oefenen.

Bruno is een snelle leerling
Bruno is een snelle leerling en kan veel. Zoals deuren open maken met een drukknop of door aan een touwtje te trekken, spullen van de grond oprapen, de liftdeur bedienen of de arm van Resa optillen als deze van het blad is gevallen. Doordat Bruno dit voor Resa kan doen, heeft ze niet altijd de hulp van ons, van haar zusje of van haar vriendinnen nodig. Daarom kan ze nu korte periodes alleen thuis blijven. Ze heeft aan Bruno niet alleen gezelschap, maar valt bijvoorbeeld haar pen op de grond terwijl ze bezig is met haar huiswerk, dan kan Bruno deze voor haar oprapen. Ook kan ze nu zelfstandig naar de bibliotheek of boodschappen doen.

Examen
Op 21 maart hebben Resa en Bruno met succes hun eerste examen gedaan, dat voor de basistest, de gehoorzaamheidstest. Nu gaan ze verder trainen voor het teamexamen. Als ze dat hebben gehaald, is Bruno een officiële assistentiehond. Dat is dan via zijn tuigje ook zichtbaar voor de buitenwereld. Dat maakt erop uitgaan voor ons ook wat makkelijker, want Bruno mag dan bijna overal mee naar binnen. De band tussen Bruno en Resa is hecht, hij is altijd wel in haar buurt te vinden. Maar laat ik hem bijvoorbeeld uit, dan merk ik wel dat hij zich anders gedraagt. Hij weet gewoon heel goed wanneer hij met zijn taken bezig is en wanneer niet. We zouden Bruno voor geen goud meer willen missen!’