Babypuppy te logeren
Butler. de trouwe assistentiehond van Anita, schrijft regelmatig een blog, op Facebook en op deze website. Hieronder de vierde aflevering. Een kleinkind van Anita was onlangs te logeren. Een enorme belevenis.
Gekke geluidjes
‘Baby logeerde bij ons. Er komt al meer geluid uit. Eerst kon hij alleen maar met huilen als hij iets duidelijk wilde maken nu gaat hij ook een soort van blaffen. Ik probeer hem te verstaan en dat lukt ook al. Als hij zijn popje laat vallen en hij maakt van die gekke geluidjes, dan pak ik het popje en dan gaat hij lachen en nog vrolijker blaffen. Vrouwtje vind het ook allemaal knap en prachtig en praat dan tegen ons samen.
De baby moest in bad
Ik lik de baby over zijn handje of over zijn hoofdje. En het grappige is dat hij dan ook begint te lachen. Vrouwtje zegt dat het niet hygiënisch is, maar ik denk wat een onzin als je elkaar lief vind mag dat best. Hij moest ook in bad. Gaat vrouwtje hem in de gootsteen zetten! Ik zie het gebeuren en kon niets doen. Onze gootsteen kan van heel laag naar heel hoog. Met een knopje gaat de keuken bewegen, dat is makkelijk voor de rolstoel die er zo onder kan rijden. En bovendien kan ik dan zo makkelijk bij de aanrecht. Daar hebben ze dan ook weer goed over nagedacht. Maar het was vast niet bedoeld om baby’s in de gootsteen te zetten, denk ik.
Wat een waterballet
Maar goed, ik alles aangesleept, steeds meer flesjes, en doekjes en handdoeken. En toen een gespetter. De mantelzorgman moest er aan te pas komen om het waterballet op te ruimen. Maar de baby was heel schoon. Hij vond het allemaal wel grappig, en ik vind het echt knap van hem. Ik lach echt niet als ik gewassen moet worden. Ik ga weleens met vrouwtje onder de douche. Dat zouden jullie weleens willen zien zeker. Ik denk dat de mantelzorgman dat niet goed zal vinden. Ik gooi het eens in de groep. Ik heb een hekel aan wassen maar met het vrouwtje samen vind ik het een stuk fijner.
Slapen, nou mooi niet!
De baby moest na het bad gaan slapen. Nou mooi niet, hij wilde spelen en klieren. Wij allemaal blij. Dus hup wij naar buiten, hij in dat bed op vier wielen en wandelen. Nu zal hij wel gaan slapen, hoor ik vrouwtje zeggen. Mooi niet! Ik weet wel wat hij wil; vaak eten, spelen, gek doen en knuffelen. Slapen vindt hij denk ik saai. Maar dan als het al heel laat is en alle harde knallen en lichten in de lucht opgehouden zijn, moet hij toch echt gaan slapen.
Dat muziekje …
Zijn bedje staat naast onze bedden. Zo kunnen wij hem goed in de gaten houden. Er speelt voortdurend een zacht muziekje. Slaap maar lekker lief klein vriendje. Mijn ogen worden zwaar maar ik mag niet in slaap vallen. Ik moet op baby en op het vrouwtje letten. Maar dat liedje wat speelt vanuit het bedje: “Lieve baby ik blijf bij je, wij gaan samen naar dromenland vannacht” gaat maar door. Als dat nou maar eerst stopt .… zzzzzzzzz.’