Blog van Butler de mantelzorg4voeter

Butler, al vele jaren de trouwe assistentiehond van Anita, publiceert geregeld een blog over dingen die hij meemaakt. In deze editie over de cabrio van Philip en op reis gaan.

De cabrio van Philip

‘Twinkel had bedacht om maar eens in de cabrio van Philip, een oude (open) DAF van het leger, te stappen. Hij had zijn jas al aan en wilde weleens achter het stuur om samen met mij een ritje te maken. Maar dat leren we niet hoor op de hulphondenschool! Jammer, want ik loop nu niet meer zo ver, want de jaren beginnen bij mij best een beetje te tellen.

De L van Les
Twinkel verzint echt van alles en wij mogen er niet om lachen, nou ja.. Twinkel vergeet dat er nog een grote ‘L’ achter ‘Assistentiehond’ staat. De ‘L’ van LES. En dat blijft voorlopig ook zo. Het feest in de auto ging niet door en Twinkel was werkelijk teleurgesteld, net als ik. Maar dan krijg ik als prépensioener een heel andere zitplaats aangeboden. Helaas is de schoot van vrouwtje te klein, maar kijk wat een alternatief! Als een koning word ik rondgereden!

De bal gehakt van de slager
Veel mensen vragen aan het vrouwtje of Twinkel al ‘klaar’ is. Niet dus. Anita vertelt dan zo duidelijk mogelijk over de opleiding en gebruikt vooral voorbeelden om het de mensen goed uit te leggen. Over kinderen die geboren worden en die ook niet zo van mamma’s borst naar de middelbare school gaan. Daar gaat eerst twaalf jaar aan vooraf van opvoeden en een heleboel leren.

Kun je nagaan, ik ben al twaalf jaar! Is anders voor ons honden natuurlijk, maar mensenkinderen moeten ook eerst opgevoed en veel leren. Toen de slager vroeger op het potje leerde plassen, had hij ook niet kunnen bedenken dat hij ooit gehaktballen zou gaan verkopen. En de minister die vroeger onder het eten in zijn neus zat te peuteren wist toen ook niet dat hij later het volk toe zou spreken.

Opvoeding: wat is dat eigenlijk?
Dat hoort allemaal bij opvoeding. Je leert van je vader en/of moeder bijvoorbeeld dat je je netjes moet gedragen en niet mag schreeuwen en beleefd moet zijn. Wij honden leren dat wij niet zomaar uit onze plaat mogen gaan al blaffend naar van alles en nog wat bijvoorbeeld of tegen mensen opspringen. Wij mogen ook niet van de straat eten net als een mens die dat ook niet mag. Het is immers smerig en gevaarlijk, je kunt er ziek van worden. Er zijn veel regels hetzelfde voor mensen en honden.
Geloof me vóór die gehaktbal gedraaid mocht worden en de speech gegeven werd, is er ook veel werk verricht!

Ook als jonge assistentiehond moet je kunnen spelen
En steeds weer opnieuw legt het vrouwtje het uit. Twinkel moet nu ‘kind’ zijn en kunnen spelen, blij zijn en leren wat wel en niet handig is. Ja spelen; je leest het goed. Mensen denken nu al dat Twinkel zielig is omdat hij niet mag spelen. Maar natuurlijk mag Twinkel spelen. Hij speelt juist veel en afwisselend. Binnen en buiten. Kleine spelletjes, rustige en wat wildere, denkspelletjes en zoekspelletjes en spelletjes met vriendjes. Maar anders, assistentiehonden zijn bovenal honden. Maar wel honden met een missie, een beroep: zij zijn assistentiehond of zijn daarvoor in opleiding zoals Twinkel.

De missie
Doordat wij al jong leren, zijn we dagelijks heel actief in de weer met ons vrouwtje en doen veel leuke dingen. Dat we daar ook gelijk mee leren en opgevoed worden, is natuurlijk mooi meegenomen.
Dat is de missie.

Leren om te assisteren
Leren om te assisteren, mensen helpen. In dit geval Anita. Ik weet waar ik het over heb na al die jaren actief samen te leven, leren, spelen, rusten en te werken. En weet je wat nou zo mooi is, het is het mooiste vak in de wereld, want ik doe het nu nog steeds, met het grootste plezier. Ik word er nog steeds superblij van. Ook op weg naar pensioen is het genieten!’

#BUTLER&TWINKEL