Blog Butler: Twinkel glipt er tussenuit bij interview
Hoewel officieel met pensioen, is Butler nog altijd het boegbeeld van Stichting De Hond Kan De Was Doen. Butler is 13 jaar en dat is oud voor een labradoodle. Maar Butler weet niet van ophouden en blijft als assistentiehond zijn taken zo goed mogelijk doen. Hij is ook niet anders gewend. Butler’s opvolger Twinkel is al een tijd in huis bij Philip en Anita. Hij is volop in training om Bulters taken straks moeiteloos over te nemen. Onlangs werd Anita geïnterviewd voor een artikel in het AD. Uiteraard met Bulter en Twinkel. Reden voor Butler om een blog over deze gebeurtenis samen te stellen. De belevenissen kunt u hieronder lezen.
‘Zodra we mensen thuis verwachten, zijn Twinkel en ik alert.’
‘We nemen allebei stelling in en houden via ramen en deuren de boel in de gaten. Als vrouwtje met Twinkel nog even een wandelingetje gaat maken hopen we dat ze op tijd terug zijn, want als ze gaan wandelen doen ze gelijk oefeningen, voor de hulphondenschool. Dat deden wij vroeger toen ik nog op school zat ook.
Man met camera
Als ze terugkomen is er al een meneer gekomen met filmcamera. Een heel aardige meneer, een hondenvriend en dat is altijd oké. Ik mag nu geaaid worden en dat wil ik wel. Buiten vragen mensen dat ook vaak en staan dan gniffelend bij me. Maar vrouwtje laat mij echt niet zomaar aaien hoor, ze let steeds goed op, want ik heb niet altijd zin om geaaid te worden aan mijn wat minder goddelijke lijf.
Twinkel is inmiddels binnen gekomen en scant de situatie. Een nieuw persoon! Hij zou wel even lekker willen klieren, en de cameraman zou hem heel graag willen aanhalen. Twinkel heeft al geleerd dat dat niet de bedoeling is. In de opleiding leert hij te focussen op het vrouwtje. Ofschoon het best moeilijk is doet mijn broer dit toch al best netjes. Het is gelijk gezellig Twinkel mag aan de camera snuffelen en moet een beetje wennen want ook dat hoort erbij.
“Aan mijn lijf geen polonaise”
Als de bel gaat staat er nog een mevrouw, aan de voordeur, de journaliste. Nog meer gezelligheid. Vrouwtje drukt op het knopje aan de rolstoel en opent de voordeur, de mevrouw komt binnen. “Hallo, kom maar verder” zegt vrouwtje, en wil de deur weer sluiten en dan gebeurt het. Het gaat snel..
De voordeur was nog open, de kamerdeur nog niet dicht en in zijn puberale enthousiasme rent Twinkel de deur uit. “Aan mijn lijf geen polonaise” en daar gaat hij! Hij rent het huis uit, soepel, vederlicht, vrolijk en onbevangen, zo mooi om te zien. Vrouwtje vindt het heel komisch, wel als enige volgens mij.
Mantelzorgman erachteraan: die schaamde zich natuurlijk rot. Vrouwtje begint te lachen en ik sta daar tussen iedereen in, en zie het aan. Twinkel op zijn best! Vrouwtje vraagt aan de mensen van de krant of ze even geduld hebben en zegt dat zij Twinkel gaat halen, maar dat ik wel thuis blijf bij hun. Nou ja!!
Daar zit ik dan in mijn eentje met de gasten van de krant. Straks gaan ze dat baldadige gedrag van Twinkel in de krant schrijven. Je mag toch hopen van niet. Nou ja maakt niet uit we zijn allemaal wel ondeugend geweest vroeger en sommige blijven het zelfs als ze volwassen zijn. Dus lekker boeien!
Rode oren
Ik zou het wel even uit willen leggen aan de film mensen maar ze begrijpen mijn taal niet. Ofschoon ook de mevrouw heel veel van honden houdt. Ze heeft zelf ook een doodlehond. Vrouwtje legt het ze later wel uit. Een poosje later komen ze terug. Als eerste de mantelzorgman, rood hoofd rode oren, oeps. Zou de flierefluiter terecht zijn of zou hij aan het chillen zijn met zijn vrienden? Even later hoor ik de rolstoel en komt Twinkel, zich van de geen kwaad bewust, weer even zo vrolijk de kamer binnen gedarteld, enthousiast als altijd. Waar is het feestje?
Het interview begint, voor Twinkel zijn eerste echte camera-ervaring. Voor mij: tja ik heb ze niet geteld.’